Некаторыя асобы, упэўненыя ў сваім нібыта валоданні беларускай мовай, не даўшы рады сфармуляваць на ёй якую-небудзь думку ці перакласці на яе што-небудзь, апраўдваюцца тым, што гэта такая мова — на ёй нібыта можна гаварыць толькі пра культуру ды на побытавыя тэмы. Тым самым вінавацяць люстэрка ў аддаленасці свайго твару ад ідэалаў прыгажосці. Болей за тое, на самай справе яны і пра літаратуру ці тэатр, і пра капанне бульбы ці выпяканне бліноў размаўлялі б на беларускай мове вельмі недасканала і прыгнечана, з намаганнямі, пык-мык.
Тым не менш дзеля паўнаты карціны варта адзначыць, што ёсць у беларускай літаратурнай мове, а менавіта — у яе лексіцы, па меншай меры два слабыя месцы, праз якія ў некаторых сітуацыях абазначэнне канкрэтнага аб'екта магчымае толькі пры ўмове суправаджэння адпаведнага слова каментарыямі, удакладненнямі. Прачытаць пра гэтыя дзве недапрацоўкі лексіколагаў можна тут (публікацыя змешчана ў літаратурным блогу, таму што на момант яе падрыхтоўкі гэтага лінгвістычнага рэсурсу яшчэ не было, а блог ужо існаваў).
Сяргей АБРАМОВІЧ